Zapraszamy do przeczytania wspaniałej recenzji płyty z utworami Mieczysława Weinberga, pod batutą Anny Duczmal-Mróz i flecistą Łukaszem Długoszem.

ARTAMAG'

WIELKA POLSKA

4 marca 2019

Jean-Charles Hoffelé

Trzeba by wreszcie napisać książkę o bogatej działalności, jaką na łonie Polskiego Radia oraz w salach koncertowych Warszawy i Krakowa prowadzi od dziesięcioleci Agnieszka Duczmal i jej orkiestra Amadeus – najdoskonalszy zespół kameralny, jaki kiedykolwiek istniał w Polsce – kraju nie cierpnącym wszak z powodu ich braku.

Dziś pałeczkę przejmuje córka, Anna Duczmal-Mróz. Nadszedł czas, kiedy Amadeus rozpoczął nagrywanie Symfonii kameralnych, w których Weinberg położył swe pióro. I oto radosna Pierwsza, ze swym neobarokowym brzemieniem i o wiele bardziej mroczna Trzecia, z przewodnim Lento,jakby przenikniętym duchem Szostakowicza. Cóż za giocoso w Pierwszej, jakie widma w Trzeciej! Wykonanie subtelne i precyzyjne, jakież czyste piękno tych smyczków, gra Polaków dorównuje oryginalnym grawiurom Rudolfa Barszaja, to pewne!

Pomiędzy tymi dwoma skontrastowanymi dziełami, istny cud: smakowity Pierwszy koncert na flet i smyczki op. 75 z roku 1961, dzieło pełne szczęścia i beztroski, rozmarzone w ciemniejszym Largo, po to aby następnie roztańczyć się, jak delikatny, spowijający dym w całym czasie trwania Finale.

Znakomity Łukasz Długosz, którego gra o posmaku świeżych owoców i lirycznej wirtuozerii sprawiła, że zdobył nagrodę Jean-Pierre Rampala. Wspaniała płyta. Gdyby tak DUX zdecydował się, penetrując archiwa Polskiego Radia, poświęcić całą serię licznym przecież nagraniom tej nieskazitelnej orkiestry.

PŁYTA DNIA

Mieczysław Weinberg (1919-1996)
Symfonia kameralna nr 1, Op. 145
Koncert na flet i skrzypce nr 1, Op. 75
Symfonia kameralna nr 3, Op. 151

Łukasz Długosz, flet
Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus
Anna Duczmal-Mróz, dyrygent

DUX 1525

(Tłumaczenie: Katarzyna Liszkowska)

Oryginalny artykuł z recenzją: Kliknij tutaj